جدول بالا کل استانداردها و رویه های تعویض روغن در سازمان اتوبوسرانی تهران است
این اطلاعات از دسترس عمومی خارج است و اطلاعات محرمانه تلقی میشود! ولی چرا اینطور است؟ جواب ساده است؛ چون شما استاندارد ۱۹۵۵ یعنی دقیقا شصت سال پیش را در حال استفاده میبینید. شهری که به سختی نفس میکشد و بر اساس امار رسمی سالی ۵۰۰۰ نفر جان خود را بر اثر استنشاق این هوای الوده از دست میدهند این رفتار ضد اجتماعی توسط بزرگترین متولی شهر یعنی شهرداری تهران چه معنی میتواند داشته باشد؟؟ یعنی در این همه سال بجای منصوب کردن مدیران با هزینه های گزاف ، یک تابلو نقاشی در اتاق مدیریت نصب میکردید همین نصیبتان می شد! تغییرات و پیشرفت مساوی صفر
در پست های قبلی نشان دادم که کشورهای اروپایی با وضع استانداردهای بالای محیط زیستی بر روی سوخت فسیلی و روغن موتورها چگونه مقدار الوده کنندگی یک موتور دیزل را تا بیست برابر کاهش دادند. یعنی برای دیگران راه بسیار هموار و روشن بوده فقط کافی بوده همان استانداردها را به اصطلاح کپی پیست کنند. که همین مقدار هوشمندی هم در یک سازمان به این عریض و طویلی دیده نمیشود
نکته دیگر طولانی بودن اسفناک دوره تعویض است. این عزیزان که چنین قانون و رویه ای وضع کردن هیچ ذهنیتی از تعریف استاندارد یا عملکرد روغن نداشتند. دوره تعویض در شهرهایی با ترافیک سنگین مثل تهران به یک سوم تا یک چهارم کاهش پیدا میکند. یک بخاطر توقف و شروع بسیار بالا ، دوم بعلت ذرات معلق بسیار زیاد در هوا و سوم کیفیت سوخت و حجم گوگرد در سوخت
این رویه سرمایه های ملی و عمومی را هدر داده و در نهایت نابود می کند
برای روشن شدن ذهنتان چند گراف از مقایسه استاندارد - سی دی- با استانداردهای روز دنیا توجه کنید. استاندارد -سی سی- بقدری قدیمی و منسوخ است که در چارت کمپانی لوبریزول که تولید کننده مواد افزودنی انواع روغنهاست دیده نمیشود و بناچار از یک استاندارد بالاتر بهره گرفتم
API CD VS API CH-4
API CD VS API CJ-4
API CD VS VOLVO VDS-4
لینک چارت های مقایسه استانداردهای روغن موتورهای دیزل را خودتان ببینید
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر